Biuro prasowe

Uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa SGGW prof. dr. Karolowi Maramoroschowi odbyła się 24 października 2014 roku. Uroczystość otworzył JM Rektor SGGW prof. dr hab. Alojzy Szymański, który w ciepłych słowach przywitał profesora Karola Maramoroscha oraz wszystkich przybyłych gości. W uroczystości uczestniczyli członkowie Senatu SGGW, pracownicy naukowi i administracyjni oraz studenci uczelni. Swą obecnością uroczystość uświetnili przedstawiciele ministerstw, instytucji rządowych oraz samorządu terytorialnego. Obecni byli także członkowie rodzin, współpracownicy i przyjaciele doktorów habilitowanych i wypromowanych doktorów.

Sylwetkę profesora Karola Maramoroscha przybliżył promotor przewodu doktorskiego prof. dr hab. Marian Binek, dziekan Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. Po akcie nadania tytułu doktora honoris causa SGGW, profesor K. Maramorosch podziękował senatowi, władzom uczelni i wydziału za tak zaszczytne uhonorowanie jego działalności naukowej. 

Następnie odbyło się wręczenie dyplomów doktorom habilitowanym i promocja doktorów. Profesor Alojzy Szymański, rektor SGGW wraz z dziekanami poszczególnych wydziałów wręczyli dyplomy 29. doktorom habilitowanym oraz 34. doktorom.

Prof. dr hab. Karol Maramorosch

Karol Maramorosch urodził się 16 stycznia 1915 r. w Wiedniu. Dzieciństwo spędził w Kołomyi, gdzie również uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum im. Kazimierza Jagiellończyka. Od siódmego roku życia pobierał naukę gry na fortepianie i w 1934 r. ukończył konserwatorium im. Stanisława Moniuszki w Stanisławowie (obecnie Ivano-Frankivsk).

Zasłyszana od starszego brata opowieść na temat badań prowadzonych przez Profesora Rudolfa Weigla we Lwowie nad tyfusem plamistym spowodowała, że postanowił zostać wirusologiem. Podjął studia na Wydziale Rolnym w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które ukończył z tytułem inżyniera rolnictwa w 1938 r. Po wybuchu wojny w 1939 r. wraz z żoną Ireną uciekł do Rumunii i po internowaniu przez cztery lata przebywał w obozie dla uchodźców. Po wojnie kontynuował studia na Politechnice w Bukareszcie w specjalności patofi zjologia roślin.

W 1947 r. Państwo Maramorosch wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych Ameryki i osiedlili się w Nowym Jorku. Na początku Karol zatrudnił się w Brooklyńskim Ogrodzie Botanicznym, a dwa lata później uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Columbia. Przez kolejne 12 lat pracował na Uniwersytecie Rockefellera. W 1960 r. został ekspertem FAO i z ramienia tej organizacji przez 6 miesięcy prowadził badania nad chorobami Kadang-Kadang palm kokosowych na Filipinach, jak się później okazało o nieznanej wtedy etiologii wiroidowej. W latach 1961–1973 pełnił funkcję dyrektora programowego ds. wirusologii w Instytucie Boyce Thompson w Yonkers NY. W 1974 r. objął stanowisko profesora w Instytucie Mikrobiologii Waksmana na Stanowym Uniwersytecie w New Jersey. W 1980 r. otrzymał Nagrodę Wolfa, nazywaną rolniczym Noblem, za udowodnienie zależności pomiędzy przenoszeniem przez owady patogenów roślin i namnażaniem się w ich komórkach wirusów i fitoplazm.

Przez ponad 70 lat twórczej pracy opublikował ponad 800 prac naukowych i napisał ponad 100 książek o tematyce mikrobiologiczno-wirusologicznej.

Profesor Karol Maramorosch jest wybitnym naukowcem i nauczycielem akademickim w zakresie fitopatologii, szczególnie w obszarze wirusów roślin żyjących w naturze i w ogrodach botanicznych. Prowadził z wielką pasją i z sukcesami badania nad patogenami, wektorami i zakażonymi roślinami oraz występowaniem u nich nowych chorób zakaźnych. W początkach swojejpracy wykorzystał ideę Weigla, zgodnie z którą namnażał niehodujące się in vitro patogeny w wektorach owadzich. Do tego celu wykorzystywał skoczki Cicadellidae i Homoptera, w których izolował i namnażał fitoplazmy i wirusy roślin. Udowodnił w ten
sposób, że wspomniane patogeny namnażają się nie tylko w komórkach roślin, ale także w pasożytujących na nich owadach. Efektem Jego pionierskich badań nad wirusami roślin, wiroidamii fitoplazmami w latach 60. XX wieku było uzyskanie pierwszych owadzich linii komórkowych, wykorzystywanych po dziś dzień do badania ekspresji genów wirusów. Wspomniane badania mają zastosowanie nie tylko w rolnictwie, ale również w medycynie, weterynarii, przemyśle farmaceutycznym.

Profesor ma unikalny wkład w rozwój nowoczesnej genetyki, biologii molekularnej wirusów roślin, w poznanie ich ewolucji, a także transdukcji określonych genów do komórek ssaków. Z powodzeniem prowadził również badania na temat chorób roślin wywoływanych przez bakterie, jak np. fitoplazmy i spiroplazmy, czy pasożyty.

Profesor Maramorosch znany jest z szerokiej działalności edytorskiej, w tym jako autor podręczników wydawanych także w Polsce. W 1967 r. opublikował razem z prof. dr. Hilarym Koprowskim 1. tom fundamentalnego dzieła Methods in Virology (Karl Maramorosch & Hilary Koprowski, Academic Press). Przez wiele lat był i jest nadal edytorem Advances in Virus Research.

Z wyboru jest członkiem wielu międzynarodowych towarzystw i instytucji naukowych, jak np. American Phytopathological Society, New York Academy of Sciences, American Society of Virology, Leopoldina Academy w Niemczech, Indian National Academy of Science. Pełnił również funkcję prezydenta International Association for Research on Medicinal Forest Plants.

Międzynarodowa ranga osiągnięć zawodowych Profesora Karola Maramoroscha i powszechne uznanie Jego odkryć w zakresie fitopatologii roślin, biomedycyny, jak również biotechnologii przynoszą chlubę macierzystej uczelni, Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, z którą utrzymuje związki przez cały okres swojej 70-letniej kariery naukowej. Promował i dalej promuje Polskę i SGGW. W dowód uznania za swoje wybitne dokonania został wyróżniony w 2013 r. Odznaką Honorową „Za Zasługi dla SGGW”.

Wielokrotnie wizytował SGGW i inne krajowe instytucje naukowe, wygłaszając cieszące się dużą popularnością wykłady dla studentów, doktorantów i kadry akademickiej. Współpracował i współuczestniczył w organizacji prestiżowych polsko-ukraińskich konferencji weiglowskich w Odessie (2009), Wrocławiu (2011) i Czerniowcach (2013), podczas których nie tylko wygłaszał referaty naukowe, ale nawiązywał też ciepłe kontakty z kadrą naukowo-dydaktyczną mikrobiologów polskich i ukraińskich, czym przyczynił się do lepszego porozumienia naszych dwóch narodów, zgodnie z duchem przyjaźni między Polską i Ukrainą.

Prof. dr hab. Marian Binek